Αμερικανοί «βροχοποιοί» στην Ελλάδα του 1950
Την πρωτοπορία της Νέας Υόρκης ζήλεψε η Αθήνα το 1950 και αποφάσισε να μετακαλέσει «βροχοποιούς» για να γεμίσει τις υδαταποθήκες του Μαραθώνα. Μετά από μια δεκαετία ιδιαίτερα χαμηλών βροχοπτώσεων διέθεταν μόλις 9 εκατομμύρια κυβικά νερό, όταν απαιτούνταν τουλάχιστον 25 για την εξυπηρέτηση της ευρύτερης περιοχής πρωτευούσης. Δεν μετακλήθηκαν βέβαια Iνδιάνοι βροχοποιοί, αλλά ειδικευμένη εταιρεία, μετά από πρωτοβουλία της Εταιρείας Υδρεύσεως, της αείμνηστης ΟΥΛΕΝ και τη συναίνεση του Γεωργίου Παπανδρέου που ήταν Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως και υπουργός Συντονισμού. Ούτως ή άλλως τα χρήματα του Σχεδίου Μάρσαλ ήταν αρκετά, οπότε μπορούσαμε να επιστρέφουμε ορισμένα στην πηγή τους.
Εν τω μεταξύ πριν προλάβει να γίνει το πείραμα, ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά του 1950, ισχυρές βροχοπτώσεις εντός των Αθηνών έδωσαν αφορμή για σχόλια, συζητήσεις και πειράγματα, μάλλον όχι κολακευτικά για τον βροχοποιό ή «βροχορρίχτη», όπως τον αποκαλούσε ο ευθυμογράφος Δημήτρης Ψαθάς. Το θέμα εκμεταλλεύθηκε διαφημιστικά το γνωστό «ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΝ ΟΜΠΡΕΛΛΩΝ ΗΛΙΑΣ Κ. ΚΟΚΚΩΝΗΣ», διαψεύδοντας ότι είχε συνάψει συμφωνία με τον βροχοποιό για πτώση τεχνητής βροχής εντός των Αθηνών! Τελικά, ο αμερικανός βροχοποιός δεν κατόρθωσε να …καταβρέξει τη λίμνη του Μαραθώνα, ενώ στέφθηκαν με παταγώδη αποτυχία και οι προσπάθειες στη Νέα Υόρκη. Και όπως ευφυώς έγραψε κάποια αθηναϊκή εφημερίδα «μετέτρεπε τα σύννεφα εις βροχήν, αλλά κανείς δεν ημπορούσε να ρυθμίση την βροχήν αυτήν που θα έπιπτε. Ητο κυριολεκτικώς “ό, τι βρέξη ας κατεβάση”»!