Η άρνηση του μπουρλοτιέρη Κανάρη να λάβει επιπρόσθετη σύνταξη από το Κράτος

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Ο Κωνσταντίνος Κανάρης αποτελεί αναμφισβήτητα μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της μεγάλης Ελληνικής Εθνεγερσίας. Δόξασε την Πατρίδα στη θάλασσα και έκανε πασίγνωστο το όνομά της στον πολιτισμένο κόσμο προκαλώντας, με τα κατορθώματά του, κύματα φιλελληνισμού και υποστήριξης στο δίκαιο αγώνα των Ελλήνων. Υπάρχει όμως και μία ακόμη μεγάλη ηθική προσφορά του. Εξήντα οκτώ χρόνων ήδη και κoυφός, έσωσε και την υπόληψη της μικρής πατρίδας.

Παρά το γεγονός ότι συμμετείχε και ο ίδιος στο πολιτικό σύστημα, διατελώντας ναύαρχος και υπουργός σε κυβερνήσεις επί βασιλείας Όθωνος, τασσόταν με το μέρος του λαού, που όλο και περισσότερο βυθιζόταν στη φτώχεια και την ανέχεια. Για να τον εξευμενίσουν λοιπόν, το 1861, οι άνθρωποι του Όθωνα εξέδωσαν Διάταγμα με το οποίο του έδιναν μηνιαία τιμητική σύνταξη χιλίων δραχμών, επιπροσθέτως της σύνταξης που ήδη λάμβανε από το δημόσιο ταμείο.

Τότε λοιπόν ο μπουρλοτιέρης έγραψε μια επιστολή προς τον φερόμενο ως εισηγητή του θέματος Υπουργό Ναυτικών Αθανάσιο Μιαούλη, γιο του άλλου θαλασσομάχου της Επανάστασης Ανδρέα Μιαούλη. «Και άλλοτε, οσάκις μου εγένοντο τοιαύται προτάσεις υπό υπουργών, απήντησα με την αυτήν γλώσσαν», έγραφε ο απόμαχος μπουρλοτιέρης, ο οποίος αφού αρνήθηκε τα χρήματα και τις τιμές τόνισε πως «μίαν ημέραν το Ελληνικόν Έθνος θέλει αναγνωρίση και αποδόση αυτά εις την οικογένειάν μου».

Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ, συμπλήρωνε, από το σημερινό σύστημα ακόμη και την πιο πλατιά και κολακευτική ικανοποίηση, διότι θα δινόταν η ιδέα του ατομικού συμφέροντος. Αντιπολιτεύομαι όμως την κυβέρνηση όχι γιατί παραγνώρισε τα δικά μου δικαιώματα, αλλά γιατί «εμηδένισε το συνταγματικόν πολίτευμα και εμάρανε τας εθνικάς δυνάμεις»!

Ο πάντα εύστοχος Ιωάννης Φιλήμων έσπευσε την επομένη να επισημάνει ότι οι κρατούντες προσπαθούσαν να σβήσουν τη λάμψη του και να τον ευτελίσουν, όπως όλους τους πολιτικάντηδες εκείνης της εποχής: «Η υπογραφή Κωνσταντίνος Κανάρης όμως δηλοί ότι η Πατρίς ημών δεν απέθανε»!