Η ιστορία του «Ακροπόλ Παλάς», που συνδέθηκε στο παρέλθον με την κοσμική Αθήνα

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Στο κοινό πρόκειται να παραδοθεί εντός του 2015, συμφώνως προς τις εξαγγελίες του υπουργείου Πολιτισμού, το περίφημο «Ακροπόλ Παλλάς». Ένα κτίριο το οποίο το 1990 σε διεθνή συνάντηση αρχιτεκτόνων (Βιέννη) και έπειτα από πρόταση του καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Νικόλαου Θ. Χολέβα χαρακτηρίστηκε «εξαίρετο δείγμα αρχιτεκτονικής του διεθνούς Art Nouveau». Το ξενοδοχείο «στολίδι» της οδού Πατησίων (και Αβέρωφ) παρέμενε εγκαταλελειμμένο επί πολλά χρόνια από το υπουργείο Πολιτισμού και επανειλημμένα είχε παραδοθεί στις φλόγες. Δείγμα της σπάνιας ευαισθησίας του αρχιτέκτονα που το σχεδίασε, του Σωτήριου Μαγιάση (1894-1966), οικοδομήθηκε τη διετία 1926-1928, σφράγισε την εποχή του και συνδέθηκε με την έντονη κοσμική ζωή των Αθηνών του Μεσοπολέμου.

Από το ξεκίνημα της λειτουργίας του προσείλκυσε τους αστούς με τα «καθιερωθέντα δι’ εκάστην Τρίτην και Σάββατον Thés Dansants», ενώ από το 1932 άρχισε τα «aperitifes Dansants», όπως έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής, με την ορχήστρα των Νεοκλή και Σπενς!

Αλλά και στα νεότερα χρόνια παρακολούθησε με συνέπεια τις εξελίξεις. Πόσοι και πόσοι δεν απόλαυσαν το roof garden τη δεκαετία του ’60 με τον Λούκας στο πιάνο ή τα πρωτοχρονιάτικα ρεβεγιόν στο περίφημο «Αθηναϊκό Σαλόνι» του.

Ο Χρήστος Χαιρόπουλος με την ορχήστρα του Άλκη Σμυρναίου, τη Μαίρη Μοντ και τη Φραντζέσκα Ιακωβίδου παρουσίαζαν τις δημιουργίες τους και στο πρωτοπόρο night club η ορχήστρα του Γεράσιμου Λαβράνου με την Audrey Grey προσέφεραν στο αθηναϊκό κοινό τις σύγχρονες διεθνείς επιτυχίες της εποχής. Έφτασε τα βήματά του μέχρι τις αρχές της δεκαετίας ’80, όταν με την ορχήστρα του Γιώργου Μουζάκη τραγουδούσαν ο Τώνης Μαρούδας και η Κλειώ Δενάρδου.

Το 1991 το παραδοσιακό κτίριο κρίθηκε διατηρητέο. Αφού άλλαξε χέρια, τελικά αγοράστηκε από το υπουργείο Πολιτισμού για να παραδοθεί στις φλόγες. Την πρώτη φορά το 2009 και για δεύτερη φορά τον Ιανουάριο 2012. Με την παρέμβαση του υπουργείου Πολιτισμού όχι μόνον διασώζεται ένας ανεκτίμητος αθηναϊκός θησαυρός, ο οποίος κινδύνευε να χαθεί με ευθύνη του δημοσίου, αλλά η πόλη αποκτά έναν ακόμη πόλο πολιτισμού.