Θησείο: «Μαγεμένη πολιτεία»
Γράφει ο Eλευθέριος Γ. Σκιαδάς
Aνοιξιάτικες ημέρες ήταν o κατάλληλος καιρός για ρομαντικούς περίπατους προς τον λόφο του Φιλοπάππου και το δασάκι του Αστεροσκοπείου πέρα από το εκκλησάκι του Άι-Δημήτρη του Λουμπαρδιάρη. Κι έπειτα στο Θησείο. Το 1938 αποκτά τον ομώνυμο θερινό κινηματογράφο, ένα από τα ωραιότερα κινηματοθέατρα στη θέση όπου ήταν άλλοτε η περίφημη ταβέρνα «Μουριές» του Φιλελέ. Ο τελευταίος έχασε το στέκι του, αλλά δεν αποθαρρύνθηκε. Νοίκιασε ένα πλαϊνό υπόγειο και σκόρπισε τα τραπεζάκια του στο πεζοδρόμιο σαν… υποβρύχιο όπου σκορπάει τορπίλες, μόνον που στην περίπτωση αυτή ήταν για μπεκρήδες!
Κάθε βράδυ κοσμοπλημμύρα στο Θησείο. Γεμάτοι οι δύο παλαιοί κινηματογράφοι της περιοχής, ο «Ζέφυρος» και το «Έντεν», και πλήθος στις γύρω ταβέρνες και τα κέντρα· το καφεοινοπωλείο «Ήπειρος» του Σαρρή, το κέντρο του Ρίζου, το ζαχαροπλαστείο «Λουξ», το «Τουρίστ» των Οικονομόπουλου και Σινεζού, η ταβέρνα «Κέντρον του Θησείου» του Σπυρόπουλου, η ταβέρνα του Δουζένη, το παλαιότατο καφεζυθοπωλείο «Ο Φώτης» του Παπαναστασόπουλου, αλλά και η περίφημη μπιραρία του Πίκινου, η οποία ήδη στα τέλη της δεκαετίας του 1930 έχει γίνει μπαρ υπό την επωνυμία «Αι Τρεις Αδελφαί»!
Τι ήταν όμως εκείνο που είχε καταστήσει το Θησείο τόσο αγαπητό σε όλες τις ηλικίες των Αθηναίων; Η ποικιλία των ψυχαγωγιών που προσέφερε στους επισκέπτες του. Οι μπεκρήδες κουτσόπιναν στις ταβέρνες του, οι μανιώδεις φιλοθεάμονες στοιβάζονταν στους κινηματογράφους του, οι περιπατητές έκαναν τις βόλτες τους στον ωραίο κήπο με τις ανθισμένες ροδοδάφνες, οι φίλοι της παλιάς ζωής ξεσκόνιζαν τα τάβλια στα καφενεία, οι μπέμπηδες και οι μπεμπέκες καβαλίκευαν τα αλογάκια που είχε στήσει ένας δαιμόνιος επιχειρηματίας ―Γιώργης Ζάννος― σε μια άκρη του κήπου υπό τον τίτλο «Χαρά των Παιδιών». Ήταν η «μαγεμένη πολιτεία» της εποχής.