Οι περίφημοι λεοντιδείς της δεκαετίας του ΄30 και το επίμονο φλερτ προς τις νεαρές κυρίες

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Ο πολιτισμός και η κοινωνική πρόοδος ρίχνουν σταδιακά στη λήθη συνήθειες που στο πέρασμα των ετών είχαν μετατραπεί σε έθιμα, υπερνικώντας ακόμη και τους νόμους. Μία από τις συνήθειες αυτές, που δεν σταμάτησαν οι παρεμβάσεις και οι συλλήψεις εκ μέρους των αστυνομικών οργάνων και οι αυστηρές ποινές των δικαστηρίων, αλλά η πρόοδος, ήταν το πείραγμα των εκπροσώπων του κομψού φύλου. Φαινόμενο το οποίο κρατούσε από την κλασική εποχή του άστεως, όταν επικούριοι και κυνικοί φιλόσοφοι μυκτήριζαν τις ηγεμονίδες και εταίρες και τις κόρες των Αθηνών, και έφθασε μέχρι τα περίφημα… «καμάκια» της δεκαετίας του ’70. Ή τη δεκαετία του 1930, την εποχή του θεριακλή Πλακιώτη, ο οποίος ρωτούσε το θηλυκό της γειτονιάς του:

― Για τα πάθη της ψυχής μου σε έκαμε η μητέρα σου, ρε βάσανο;
Και αν αυτή ήταν η λαϊκή έκφραση του φαινομένου, υπήρχε και η εκλεπτυσμένη μορφή της που ήταν οι περίφημοι λεοντιδείς, όπως τους αποκαλούσαν μεταφορικά παρομοιάζοντάς τους με τα λιονταράκια. Επρόκειτο για τους κομψευόμενους φιλάρεσκους νέους των κοσμικών σαλονιών που επιδίωκαν τις συναναστροφές και κατέβαλλαν επίμονες προσπάθειες για τη σύναψη ερωτικών σχέσεων.

Το πείραγμα κάποτε υπήρξε φαινόμενο που ενδημούσε σε κάθε μορφή της καθημερινής ζωής. Στο δρόμο, στα κέντρα, στα δημόσια θεάματα. Και καταγράφονται συμμετοχές όλων των ηλικιών και τάξεων, ώσπου καταβλήθηκε ρομαντική προσπάθεια –το 1936– να συλλεχθούν οι λεκτικοί ακροβολισμοί των ανίατων λεοντιδέων, αλλά τα ήθη της εποχής δεν επέτρεψαν την έκδοση ενός τέτοιου έργου.

Αέναο παιχνίδι με διαφορετικό χρώμα και ποιότητα για κάθε εποχή. Αλλά πάντα ίδια και με εύκολη ερμηνεία η στάση των ανδρών για τα πειράγματα της νεανικής τους εποχής. Πάντα αφόριζαν τον σύγχρονο εκχυδαϊσμό και ανέσυραν… ρομαντικές αναμνήσεις από τη δική τους χρυσή εποχή!