Οι πρώτες… αταξίες των ταξί

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Σχεδόν αμέσως με την εμφάνισή τους τα ταξί έφεραν μεγάλες και θετικές αλλαγές στην κυκλοφορία καλύπτοντας τις ανάγκες μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Ταυτοχρόνως όμως άρχισαν και οι… αταξίες, τις οποίες προσπαθούσε το κράτος να αντιμετωπίσει με τη σύσταση Τμήματος Τροχαίας Κινήσεως και την έκδοση αστυνομικών διατάξεων. Αυτά συμβαίνουν στη δεκαετία του 1920, όταν στους δρόμους κυκλοφορούν τα απλά ταξί και τα αποκαλούμενα «αυτοκίνητα πολυτελείας». Για τα τελευταία ίσχυαν ειδικές διατάξεις και τιμολόγια, αναλόγως τον αριθμό των θέσεων που διέθεταν (5 ή 7).

Για τα ταξί όμως έπρεπε να διαθέτουν ταξίμετρο, το οποίο φαίνεται πως φρόντιζαν να «πειράζουν» για να «επιτυγχάνουν την επιπλέον του κεκανονισμένου ποσού αναγραφήν επί του ταξιμέτρου». Οι λεπτομέρειες των εγκυκλίων είναι εντυπωσιακές. Αναφέρουν πως οι ταξιτζήδες της εποχής φρόντιζαν να αφήνουν ακάλυπτο το σύρμα που μετέδιδε την κίνηση στο ταξίμετρο. Όταν λοιπόν έβρισκαν την ευκαιρία έτριβαν το σύρμα προσθέτοντας χιλιόμετρα. Άλλος τρόπος ήταν να σηκώνουν τον άξονα του αυτοκινήτου κατά την αναμονή, οπότε ο τροχός εκτελούσε περιστροφές στον αέρα και έγραφε χιλιόμετρα σα να βρισκόταν το αυτοκίνητο σε κίνηση!

Εκτός από τις δύο αυτές μεθόδους οι οδηγοί των ταξί χρησιμοποιούσαν μία ακόμη, μάλλον πιο αποδοτική. Κατέβαζαν τη σημαία στην πρώτη ταρίφα και αφού διάνυαν κάποια απόσταση, με επιδέξια κίνηση –τη νύχτα– έβαζαν τη διπλή ταρίφα. Αφού διένυαν κάποια απόσταση, τότε με έντεχνη κίνηση επανέφεραν την απλή ταρίφα. Οπότε στο τέλος της διαδρομής παρουσιαζόταν το ταξίμετρο με τη σημαία εντάξει, αλλά το ποσόν της πληρωμής «φουσκωμένο».

Εν τω μεταξύ, κυριολεκτικά πόλεμος είχε ξεσπάσει μεταξύ ταξιτζήδων και πελατών γα το ποιος όφειλε να πληρώνει τα διόδια. Μέχρι το 1927, εθιμικά τα διόδια πληρώνονταν από τους ταξιτζήδες, ενώ από τότε –με υπουργική απόφαση– το ποσόν κατέβαλαν οι επιβάτες.