Οι πρώτες σκέψεις για τη «Στέγη του Ηθοποιού»

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Η υπόθεση της «Στέγης του Ηθοποιού», την οποία είδαμε τα τελευταία χρόνια να στέφεται με επιτυχία χάρη στην Άννα Φόνσου, έχει μακρύ και άγνωστο ιστορικό. Πρωτοξεκίνησε στα 1930, όταν οι ηθοποιοί δεν είχαν ακόμη δικό τους Ταμείο Ασφάλισης και οι «συνταξιούχοι» αρκούνταν στο ποσό που τους διέθετε το Σωματείο των Ηθοποιών. Τότε, ρίχτηκε η ιδέα να δημιουργηθεί η «Στέγη των Ηθοποιών», που θα ήταν ένα είδος ασύλου για τους γέρους ηθοποιούς ή τους πάσχοντες από διάφορες ασθένειες που υποχρεώνονταν να αποσυρθούν από τη σκηνή.

Τα σχέδια ήταν φιλόδοξα και προέβλεπαν την ανέγερση κτιρίου δυναμικότητος 150 κρεβατιών, το οποίο θα ανεγειρόταν σε οικόπεδο που θα δωριζόταν από τον Δήμο ή την Κυβέρνηση σε κάποια εξοχική περιοχή, όπως η Κυψέλη… Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των εφημερίδων το Σωματείο των Ηθοποιών είχε κατορθώσει να εξοικονομήσει σημαντικά ποσά από διάφορες παραστάσεις και ήταν σε θέση να ανεγείρει το κτίριο. Οι πλούσιες περιγραφές στον Τύπο δημιουργούσαν μια ονειρεμένη εικόνα, με ειδικευμένο προσωπικό που θα φρόντιζε για τα προβλήματα υγείας των απόμαχων υποκριτών, ανεξαρτησία στη διαβίωση κ.λπ.

Ωστόσο, άδικα χάρηκαν οι παλαίμαχοι ηθοποιοί, οι οποίοι εκείνη την εποχή συγκεντρώνονταν για καφεδάκι και πρέφα στο καφενείο «Αργολίδα» της Ομόνοιας. Μια ανακοίνωση της 15μελούς επιτροπής των ηθοποιών, η οποία είχε εκλεγεί από τη Γενική Συνέλευσή τους «διά την ταχυτέραν ίδρυσιν του Ταμείου των Ηθοποιών», έβαλε τέρμα στις φημολογίες. Ξεκαθάριζε πως ήταν πρώτη προτεραιότητα η δημιουργία του Ταμείου, «ζήτημα ζωτικώτατον διά την επαγγελματικήν μας τάξιν», όπως ανέφερε, και όχι η «Στέγη των Απομάχων». Η αντίδραση οφειλόταν στο γεγονός ότι το Υπουργείο Παιδείας ήθελε να διαθέσει τα χρήματα που προβλέπονταν για το Ταμείο Ανεργίας των Ηθοποιών στην ανέγερση της Στέγης. Ένα έργο που καθυστέρησε τουλάχιστον μία εξηκονταετία για να επανέλθει στην επικαιρότητα και να υλοποιηθεί σε κάποιον πεζόδρομο των Πατησίων.