Ο ευεργέτης Δημήτριος Δωρίδης

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Ονομαζόταν Δημήτριος Δωρίδης. Είχε γεννηθεί, ανατραφεί και ζήσει σε κάποια κωμόπολη της Γαλλίας και ήταν Γάλλος υπήκοος. Δεν είχε επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα και στα τελευταία χρόνια του ζούσε μονήρη βίο σ’ ένα κάθυγρο δωμάτιο του Βουκουρεστίου. Πάντα ντυμένος φτωχικά, δεν έβγαινε συχνά έξω και όλοι νόμιζαν πως πρόκειται για κάποιον φτωχό που η περιουσία του δεν θα ξεπερνούσε τα εκατό αργυρά φλουριά. Ήταν λοιπόν μεγάλη έκπληξη το γεγονός πως όταν πέθανε, στα τέλη Ιουλίου 1866, διαπιστώθηκε πως διέθετε την περιουσία 12.000 φλουριών!
Η διαθήκη του ήταν λιτή και ξεκάθαρη: «Επειδή ουδένα εν τω κόσμω συγγενή έχω, καθιστώ κληρονόμον μου γενικόν και απόλυτον το ελληνικόν έθνος»! Την είχε συντάξει δύο ημέρες πριν φύγει από τη ζωή, καλώντας στο σπίτι του τον Έλληνα Πρόξενο Γκιώνη, ζητώντας να καταγράψει την τελευταία του επιθυμία, σύμφωνα με τους ελληνικούς νόμους. Φρόντισε δε να διασφαλίσει πως τα χρήματά του θα «έπιαναν τόπο». Έδωσε οδηγίες να κατατεθούν στην Εθνική Τράπεζα και οι τόκοι να διατίθενται κάθε χρόνο σε αγαθοεργίες σε δημόσια Ιδρύματα των Αθηνών. Το μόνο που ζήτησε για τον ίδιο ήταν μια αξιοπρεπή κηδεία «ουδέ γλίσχρο, ουδέ πολυδάπανο» και να ταφεί σε χριστιανικό Μοναστήρι.
Αφού έγιναν οι απαραίτητες διαδικασίες, το 1870 τα χρήματά του κατατέθηκαν στην Εθνική Τράπεζα. Εξήντα χρόνια μετά τον θάνατό του, το 1926 το κεφάλαιο είχε φτάσει περίπου 2.000.000 δραχμές, τα οποία με συντακτική πράξη διατέθηκαν στην Ακαδημία Αθηνών. Εν τω μεταξύ, διάφορα ποσά από τους τόκους χρηματοδοτούσαν διάφορες δράσεις και φορείς, όπως την Εθνική Πινακοθήκη, το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών κ.ά. Ποτέ δεν έγιναν γνωστά περισσότερα στοιχεία για τον Έλληνα ομογενή και ευεργέτη Δημήτριο Δωρίδη που άφησε όλη την περιουσία του στην πατρίδα.