Ο πόλεμος των βαρελότων και τα αθώα θύματα της Ανάστασης

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Τελικά οι Έλληνες, μετά την απελευθέρωσή τους από τους Τούρκους, αυτοεξοντώνονται τις πασχαλιάτικες ημέρες! Τις τελευταίες δεκαετίες τα θανατηφόρα ατυχήματα την περίοδο των εορτών του Πάσχα ανέρχονται σε δεκάδες. Παλαιότερα αδιάκοποι πυροβολισμοί και αυτοσχέδια βαρελότα κατέληγαν κυριολεκτικώς σε αιματοχυσία «εν ονόματι της αγάπης». Αγανακτισμένος ο Ευάγγελος Κουσουλάκος έγραφε –στις αρχές του 20ού αιώνα– ότι είμαστε ανάξιοι μιας ημέρας όπως το Πάσχα «διά τον λόγον ότι δεν ευρισκόμεθα απέναντι Τουρκικού φεσίου αλλά νεμόμεθα την αστυνομικήν ασυδοσίαν»…
Περίπου πριν από εκατό χρόνια, κάθε βράδυ Ανάστασης βαρελότα και αδέσποτες σφαίρες τραυμάτιζαν άνδρες, γυναίκες και παιδιά στην Αθήνα και τις επαρχίες. Ο Δήμος Αθηναίων φρόντιζε να στήνει πρόχειρους σταθμούς πρώτων βοηθειών σε κεντρικά σημεία, όπως η πλατεία Αβησσυνίας, ή σε γειτονιές, όπως η Πλάκα, τα Πετράλωνα και η Λεύκα. Εκεί οδηγούνταν οι περισσότεροι τραυματίες, ενώ τα βαριά περιστατικά διακομίζονταν στο Δημοτικό Νοσοκομείο και τον Ευαγγελισμό. Ακρωτηριασμένα παιδιά, ανυποψίαστες γριούλες με ανοιγμένα κεφάλια, κορίτσια με εγκαύματα και δεκάδες ενήλικες αντί να πάρουν το δρόμο για τη μαγειρίτσα τραβούσαν προς τα νοσοκομεία.
Οι κατάλογοι των ονομάτων των νεκρών και τραυματιών ανακοινώνονταν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων την επομένη, όταν όλοι …μετάνιωναν για ό,τι είχε συμβεί αλλά το επαναλάμβαναν τον επόμενο χρόνο. Τρομπόνια, μάσκουλα, κουμπούρια, γκράδες, βαρελότα, μπαρούτι και καπνός έδιναν το σύνθημα των Ελλήνων για την Ανάσταση του Σωτήρος… Και όταν κάποτε εξέλιπαν –δυστυχώς όχι εντελώς– τέτοιου είδους συνήθειες εμφανίστηκαν τα τροχαία, να αφήνουν πίσω τους νεκρούς απ’ άκρου εις άκρον σε όλη τη χώρα. Ούτε θα μπορούσε να φανταστεί ο Ιησούς τι θα πάθαιναν οι πιστοί του κατά την τέλεση της μεγαλύτερης χριστιανικής εορτής!