Στα χρόνια του Γούναρη πωλούσαν την άμμο της θαλάσσης

ΓΟΥΝΑΡΗΣ

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Oι συζητήσεις για την πώληση ή μη της εθνικής περιουσίας δίνουν αφορμή για να ανατρέξουμε σε κάποιες άλλες αντιδράσεις που καταγράφηκαν πριν από ενενήντα χρόνια. Το 1921, στη βραχεία περίοδο που ήταν Πρωθυπουργός ο ευγενής πολιτικός Δημήτριος Γούναρης, ξεσηκώθηκε ο αντίπαλος Τύπος διότι η κυβέρνηση αποφάσισε να πωλείται η άμμος της θαλάσσης! Μέχρι τότε όποιος έκτιζε σπίτι είχε την ευχέρεια να πηγαίνει σε όποια παραλία ήθελε και να παίρνει την ποσότητα άμμου που χρειαζόταν. Δύσκολες εποχές όμως, περίοδος πολέμου, αποφάσισαν οι αρμόδιοι να υποχρεώσουν τους εργολάβους να παραλαμβάνουν επισήμως τις ποσότητες άμμου, καταβάλλοντας στο Δημόσιο Ταμείο το ορισμένο αντίτιμο. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!

«Η άμμος της Φαληρικής ακτής εδόθη εις εργολάβον! Δεν γνωρίζομεν τι κερδίζει από την εργολαβίαν ο δημόσιος θησαυρός. Κερδίζει όμως ο εργολάβος, ο οποίος εισπράττει όσα θέλει, διά την άμμον που έπαιρνε άλλοτε ελεύθερα όποιος ήθελε», έγραφε σε πρωτοσέλιδό της η μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδα της αντιπολίτευσης. Στα δε άρθρα της τόνιζε ότι σε περίοδο που συζητείτο η ενθάρρυνση ανοικοδόμησης νέων σπιτιών για να ενισχυθούν τα φτωχά νοικοκυριά οι αποφάσεις της κυβέρνησης δεν βοηθούσαν…

Τότε, βέβαια, ούτε σκέψη γινόταν από τις επίσημες αρχές για πωλήσεις, αλλά μόνον για την πρόσκτηση και των υπολοίπων ελληνικών εδαφών. Τις ημέρες που ξέσπαγε το θέμα της πώλησης της άμμου, ο Νικόλαος Στράτος ζητούσε από την Εθνοσυνέλευση «να προσαρτηθή εις την Ελλάδα το μαρτυρικόν Αϊδίνιον», ενώ λίγο νωρίτερα ο στρατηγός Δαγκλής είχε χαρακτηριστεί «ιμπεριαλιστής» «διότι ηξίωσε να γίνουν ισχυρά τα ελληνικά δίκαια επί της Κωνσταντινουπόλεως». Η πραγματικότητα – δυστυχώς– σύντομα τους απογοήτευσε και ο Δημήτριος Γούναρης εκτελέστηκε στο Γουδή (1922) για την αρνητική έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας…