Το κράτος αδυνατούσε να… συμμαζέψει τα αυτοκίνητά του

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Σφοδρές επιθέσεις που δέχθηκε ο Δημήτριος Γούναρης, κατά τη βραχύβια πρωθυπουργία του το 1921, για την απόφαση να πωλείται η θαλάσσια άμμος στους εργολάβους. Την ίδια περίοδο, ο Γούναρης θα δεχθεί επίθεση και θα υποχρεωθεί να απαντήσει από το βήμα της Βουλής για τη χρήση των κρατικών αυτοκινήτων και τη σπατάλη σε βενζίνη. Ο ίδιος ένα χρόνο νωρίτερα, ως υπουργός Στρατιωτικών, είχε ανακοινώσει θριαμβευτικά ότι κατόρθωσε να περιορίσει τα αυτοκίνητα των υπηρεσιών του υπουργείου του «εις το έσχατον όριον».

Τις Κυριακές, όταν ο καιρός το επέτρεπε, ο κόσμος συνήθιζε να ξεχύνεται και να απολαμβάνει τους εξοχικούς τόπους. Τους κοντινούς περιπάτους προς τη δυτική Αθήνα και τα περιβόλια των Σεπολίων και της Κολοκυνθούς προτιμούσαν οι εργατικές οικογένειες και τους πιο μακρινούς περιπάτους προς τα βόρεια και ανατολικά προάστια επέλεγαν όσοι διέθεταν δικά τους μέσα. Αυτούς τους τελευταίους προορισμούς προτιμούσαν όμως και όσοι χρησιμοποιούσαν κρατικά αυτοκίνητα. Στη Βουλή, δε, γινόταν καταγγελία για «ευθύμους υπουργικούς ανεψιούς» και την αδυναμία τους στις εξοχικές διαδρομές προς το Μπογιάτι και τον Διόνυσο. Ακολούθησε καθημερινή εφημερίδα που κατήγγειλε ότι «περί το μεσονύκτιον τα κρατικά αυτοκίνητα έτρεχαν ως βέλη»! Διαμαρτυρόταν δε για τη σπατάλη της βενζίνης, η οποία τότε πωλείτο σε κιβώτια και ήταν πανάκριβη, αφού κάθε κιβώτιο κόστιζε 75 δραχμές.

Δύο ημέρες μετά τις καταγγελίες, ο Έλληνας πρωθυπουργός εμφανίσθηκε στο βήμα της Βουλής δηλώνοντας ότι «αδυνατεί να περιορίση τον αριθμόν των αυτοκινήτων, διότι αι υπηρεσίαι κατορθώνουν να δολιεύονται τας λαμβανομένας αποφάσεις»! Έδωσε έτσι αφορμή στους αντιπάλους του να δηλώνουν πως μία τέτοια ομολογία από τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης προκαλούσε θλίψη και πιστοποιούσε την αναρχία που επικρατούσε στις δημόσιες υπηρεσίες.