Οι υπαίθριες συνανθροίσεις στη λεωφόρο Αλεξάνδρας με παγωτό και καφεδάκι!

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Σε ένα τεράστιο υπαίθριο κέντρο μεταβαλλόταν το καλοκαίρι ένας από τους παλαιότερους αθηναϊκούς δρόμους, η λεωφόρος Αλεξάνδρας, από την αρχή της, στην οδό Πατησίων, μέχρι το τέρμα της στους Αμπελόκηπους. Ήταν ο δρόμος που τα καλοκαιρινά βράδια με την αφόρητη ζέστη συγκέντρωνε την κίνηση των γύρω συνοικιών: Γκύζη, Αγίου Στυλιανού, Αγίου Ελευθερίου, Φυλακών Αβέρωφ, Νεαπόλεως, Ιπποκράτους κ.ά. Κόσμος απ’ όλες τις συνοικίες ξεχυνόταν τα βραδάκια στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, για να περπατήσει, να απολαύσει την μπίρα του ή το παγωτό του σε κάποιο από τα κέντρα, να πάει κινηματογράφο, να διασκεδάσει.
Η λεωφόρος Αλεξάνδρας, ο πολύβουος σήμερα δρόμος, ήταν τα τελευταία προπολεμικά χρόνια ο δρόμος με τα περισσότερα κέντρα, μπαρ, ζαχαροπλαστεία, καφενεία, ταβέρνες και κινηματογράφους. Εκεί είχε εγκαταστήσει το στέκι του ο Καραγκιόζης, με τον «πρύτανι» των καραγκιοζοπαικτών, τον πασίγνωστο Μόλλα (φωτό).
Η κίνηση άρχιζε αμέσως μετά το ηλιοβασίλεμα, κορυφωνόταν γύρω στις 10:00 το βράδυ και διάρκουσε μέχρι τις 3:00 το πρωί. Μια οχλοβοή μουσικών, τραγουδιών, ραδιοφώνων, μεγαφώνων, γραμμοφώνων, φωνών από τους πασατεμπάδες και τους υπαίθριους παγωτατζήδες που καταλάμβαναν όλα τα επίκαιρα σημεία και ξεκούφαιναν με τα διαλαλητά τους τους περιπατητές που προσπαθούσαν να συζητήσουν.
Χρειαζόταν ιδιαίτερη αντοχή σε αφτιά και πόδια για να περπατήσει κανείς στην κοσμοβριθή και θορυβώδη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τα πεζοδρόμιά της εκείνη την εποχή ήταν τεράστια σε πλάτος, με δύο σειρές δέντρων. Η λεωφόρος όμως ήταν μισοτελειωμένη και γεμάτη λακκούβες. Το άκρο της προς τους Αμπελοκήπους ήταν ψηλότερο και μπορούσε κανείς να καμαρώσει την ανθρωποθάλασσα που απλωνόταν μπροστά του. Δεν ήταν διαδηλωτές ούτε φίλαθλοι. Ήταν ειρηνικοί περιπατητές της λεωφόρου. Συζητούσαν θορυβώντας, σαν να είχαν κάτι να μοιράσουν, τρώγοντας στραγάλια και πασατέμπο. Έτσι ένιωθαν την ψυχαγωγία στη συνοικιακή Αθήνα.