Αμπελόκηποι: Όνειρα και διασκεδάσεις

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά

Μεσοπόλεμος. Καλοκαίρι στους Αμπελοκήπους. Σούρουπο. Γενική έξοδος στα κοσμικά στέκια της συνοικίας. Μια ανθρώπινη και ατελείωτη ουρά, ένας ατελείωτος περίπατος. Οι Αμπελοκηπιώτες ξεροψήνονται, λιώνουν από τον καυτό ήλιο, όπως και οι άλλοι κάτοικοι του άστεως. Παρακολουθούν με λαχτάρα τις απογευματινές μετατοπίσεις του ήλιου προς τη δύση και δεν βλέπουν την ώρα πότε να χαθεί από τον ορίζοντα ο… αφιλότιμος…
Από όλη τη γειτονιά το πλήθος κατεβαίνει προς την πλατεία του τέρματος. Μετά εισέρχεται, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, όπου αρχίζει το σουλάτσο. Βόλτες που έφταναν μέχρι τις Φυλακές Αβέρωφ. Οι θαμώνες των κέντρων και οι περιπατητές ήταν φοιτητές, αξιωματικοί και φαντάροι! Αποτελούσαν τον μεγαλύτερο πληθυσμό της γειτονιάς. Ευεξήγητο φαινόμενο. Οι φοιτητές προτιμούσαν τους Αμπελοκήπους διότι τα εργαστήριά τους ήταν στου Γουδή. Επίσης, οι αξιωματικοί έμεναν κατά προτίμηση εκεί για να είναι πιο κοντά στις μονάδες όπου υπηρετούσαν. Τέλος, οι φαντάροι από τους στρατώνες στου Γουδή, είχαν και αυτοί μοναδική εξοδό τους τους Αμπελοκήπους.
Η παρουσία των φοιτητών τροφοδοτούσε τις φιλοδοξίες των κοριτσιών που ονειρεύονταν να γνωρίσουν κάποιον να παντρευτούν, αργότερα έναν επιστήμονα! Και ήταν αρκετά τα κοριτσόπουλα που πετύχαιναν τον σκοπό τους. Οι φοιτητές ήταν λοιπόν το μήλον της Έριδος. Και ήταν όμορφα τα ερωτικά πειράγματα μεταξύ τους. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι άλλοι νεαροί της συνοικίας δεν χώνευαν τους φοιτητές, οι οποίοι τους… έκοβαν την τύχη.
Το δικό τους χρώμα στην περιοχή έδιναν και οι πρόσφυγες, που ήταν σκορπισμένοι στις γύρω γειτονιές. Γλεντζέδες, ποτισμένοι με τις συνήθειες που έφεραν από τους τόπους τους, στα τέλη του 1930 πρωτοπορούσαν σε κάθε κοσμική εκδήλωση. Πλημμύριζαν τους δρόμους, σκορπώντας ευθυμία.