Οι περιηγήσεις των Αθηναίων στο Φάληρο και τα ανοιξιάτικα ειδύλλια

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Στην Αττική μόλις άνοιγε ο καιρός, την άνοιξη, τα βαγόνια κατάφορτα από κόσμο, μπεμπέδες, γεροντοπαλίκαρα και αβρότατες Ατθίδες, έπαιρναν το δρόμο για τα Φάληρα. Ο «κωλοσούρτης», όπως ήταν ευρέως γνωστός ο ευγενής τροχιόδρομος που συνέδεσε την Αθήνα με τα Φάληρα, ξεκινούσε με την πανσέληνο. Ταξιδάκι όνειρο.
Προχωρούσε κάτω από τις σκυμμένες, από τις μετανοούσες, πιπεριές της δενδροστοιχίας, γλιστρούσε προς την Πύλη του Αδριανού και αφού έκανε μια βόλτα εισερχόταν στον δρόμο του Φαλήρου. Και από εκεί και πέρα άρχιζε η χίμαιρα και το όνειρο. Το τρένο κολυμπούσε στο φως του φεγγαριού, χανόταν σε χρυσοπράσινες εκτάσεις γης και εξαφανιζόταν πίσω από κλαδιά και φύλλα στα οποία η σελήνη προσκολλούσε ψήγματα χρυσού.

Μετά την Καλλιθέα το μεγαθήριο με βρυχηθμούς και γογγυσμούς έπεφτε στα αμπέλια και τις ελιές, μέσω των οποίων φαίνονταν τα αργυρωμένα κύματα του Σαρωνικού. Λουτρό δροσιάς, κολύμπι της ψυχής σε πέλαγος φωτός και νεύρα παράλυτα από την πλημμύρα της ηδονής. Τα βαγόνια αντηχούσαν από φωνές. Συνομιλίες ιδιαίτερες, ψιθυρίσματα και ηρωικές συμπλοκές βλεμμάτων στο πεδίο της… καρδιάς. Και έφθανε επιτέλους στο δροσόλουστο Φάληρο. Στο Φάληρο που γαλουχούσε γενιές ερώτων και τροφοδοτούσε τον κόσμο των απολαύσεων.
Η ζωή κυκλοφορούσε παντού με ορμή. «Εις το άρρωστον φως του φεγγαριού, εις το φως το θνήσκον όλα έχουν την γλυκύτητα την άρρητον της μαραμένης καλλονής», έγραφε ο ρεπόρτερ της εποχής για να συμπληρώσει: «Κύματα εκπνέοντα και στεφάνωμα αφρών παλλεύκων και θάλασσα κοιμισμένη και κυανούν, κυανούν ατελείωτον και γλίστρημα βαρκούλας εις το χαϊδεμένον κύμα και μελωδικόν ράπισμα… της κώπης και κυμάτων αναρίθμητον γέλασμα»! Παρά θίν’ αλός. Στο τέλος, όλοι και όλες στην ακτή τη βρεγμένη από το «αφρόγαλα» του Σαρωνικού.