H δικαστική διαμάχη του Nικόλαου Tσελεμεντέ που τα έβαλε με τη «Nοικοκυρά»

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα δίκη απασχολούσε την κοινή γνώμη στην Ελλάδα το 1932. Ο Νικόλαος Τσελεμεντές, ο άνθρωπος που κατέστησε συνώνυμο το όνομά του με την Μαγειρική μήνυσε τη «Νοικοκυρά» για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας! Η «Νοικοκυρά» ήταν ένα βιβλίο μαγειρικής, το οποίο φιλοδοξούσε να τον ανταγωνιστεί αλλά φαίνεται πως είχε προβεί σε άτεχνη και γελοία αντιγραφή.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν όσα ακούσθηκαν σε εκείνη τη δίκη από τους δικηγόρους του Τσελεμεντέ, οι οποίοι προσπαθούσαν να πείσουν το δικαστήριο περί του κύρους, της ευαισθησίας και της υψηλής ευθύνης των μαγείρων σε διεθνές επίπεδο. Όπως το γεγονός πως ο Βατέλ, αρχιμάγειρας του Λουδοβίκου XIV, αυτοκτόνησε διότι το ψάρι δεν έφτασε στο τραπέζι την προσδιορισμένη ώρα. ‘Η πως ο Εσκοφιέ, ο πιο γνωστός Ευρωπαίος μάγειρος, τιμήθηκε με το Παράσημο της Λεγεώνας και συνέτρωγε με επισήμους και υπουργούς.

Αλλά φαίνεται πως τα επιχειρήματα της πλευράς της «Νοικοκυράς» ήταν πιο ισχυρά. «Θα μας απαγορεύσει ο Τσελεμεντές να μαγειρεύουμε στα σπίτια μας τα πατροπαράδοτα φαγιά μας γιατί τάζει η μαγειρική του;» αναρωτιόντουσαν φωναχτά οι δικηγόροι, ενώ η απέναντι πλευρά προσπαθούσε να τεκμηριώσει ότι είχε κλαπεί ο ρυθμός, το ύφος και η μορφή της παρουσίασης και συγγραφής του Τσελεμεντέ.

Αυτά όμως φάνηκαν ανώτερα… μαθηματικά. Το δικαστήριο μαγείρεψε απόφαση αθωωτική για τη «Νοικοκυρά». Αποδέχθηκε ότι αντέγραψε συνταγές, αλλά αυτό δεν σήμαινε τίποτα, αφού τα φαγητά ήταν προϊόν πείρας περισσότερων ανθρώπων και δεν μπορεί κανείς να διεκδικεί δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Έτσι, πήγαν περίπατο το ύφος και η εργασία του Νικόλαου Τσελεμεντέ, ο οποίος όμως επανήλθε δριμύτερος σε ανώτερο δικαστήριο, όπου και κέρδισε την υπόθεση. Παρέμεινε δε να μνημονεύεται ενδόξως και να χρησιμοποιείται μέχρι τις ημέρες μας, όντας συνώνυμος πλέον με τους οδηγούς μαγειρικής.