Οι απόψεις για τα μαλλιά στην Αθήνα του 1842
Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Η υπόθεση των μαλλιών απασχολεί ανέκαθεν τους ανθρώπους, οι οποίοι ανάλογα την εποχή προέβαιναν σε θετικές ή αρνητικές κρίσεις για όσους είχαν πολλά ή λίγα μαλλιά, ήταν φαλακροί, ή έβαζαν λίπος στο μαλλί τους. Έτσι, στην Αθήνα του 1842, δημοσίευε τις δικές του απόψεις ο Τριπολιτσιώτης εκδότης και δημοσιογράφος Ν. Παπαδόπουλος, ο οποίος πίστευε ότι οι ονειροπόλοι και οι φιλοσοφούντες είχαν μαλλί μέχρι τον λαιμό, ενώ όσοι έκοβαν τα μαλλιά τους κοντά ήταν ιδιότροποι.
Την εποχή εκείνη όλοι οι λαϊκοί τύποι φρόντιζαν να τιθασεύουν τα συνήθως άπλυτα μαλλιά τους με λίπη και διάφορα λάδια. Είτε τα κολλούσαν γερά στο κεφάλι και εμφανίζονταν γυαλιστερά και άκαμπτα, είτε φρόντιζαν να παρουσιάζουν τεχνητούς κυματισμούς. Αυτοί κατατασσόνταν όλοι στην κατηγορία των «μωρών και ανοήτων». Όσο για τους φαλακρούς επισήμαινε πως ήταν ένδειξη ζωντάνιας και δημιουργικότητας, «σημείον ενεργητικού νοός», όπως έγραφε χαρακτηριστικά. Όσο για εκείνους που ήταν φαλακροί και προσπαθούσαν να καλύψουν τη γύμνια του κρανίου τους φέρνοντας μπροστά τα μαλλιά που είχαν στο πίσω μέρος του κεφαλιού θεωρούσε πως είναι μικρόνοες και κοινοί άνθρωποι. Στόλιζε δε κανονικότατα, όποιους τολμούσαν να φορέσουν «ψευδοκόμη», όπως αποκαλούσαν τότε τις περούκες. Τους κατέτασσε οριστικά και ανέκκλητα μεταξύ των «σκουριασμένων» του ανθρώπινου γένους!
Αν τύχαινε δε κανείς να παρουσιάσει λευκές τρίχες στο κεφάλι του σε νεαρή ηλικία, τότε κρινόταν ως «μισάνθρωπος», πρόσωπο που κατατρυχόταν από φυσικούς ή ηθικούς πόνους ή διακρινόταν για καταχρήσεις ηδονής. Εκείνοι που απολάμβαναν τις θετικότερες απόψεις της εποχής είναι όσοι είχαν πλούσια και μαύρα μαλλιά και οι οποίοι –σύμφωνα με τον αείμνηστο Παπαδόπουλο- «είναι δείγμα πνεύματος, κατά κόρον ηρεμούντος»! Σ’ αυτούς δε ταίριαζε η γραφή «Μακάριοι ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών»!