Το νερό νεράκι έλεγαν οι Αθηναίοι το 1832

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Η κατάσταση της πόλης των Αθηνών μετά τη μεγάλη Εθνεγερσία ήταν χαώδης και έχει πολλαπλώς περιγραφεί. Ήταν μια άδενδρη και κατεστραμμένη πόλη. Δύο ήταν τα μεγάλα προβλήματα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι δημογέροντες και η κυβέρνηση, τη στέγαση και την ύδρευση. Όσο δε αυξανόταν η προσέλευση νέων κατοίκων από όλα τα μέρη της Ελλάδος, ελεύθερα και σκλαβωμένα, αλλά και από τις ανθούσες παροικίες του εξωτερικού, τόσο τα προβλήματα αυτά μεγάλωναν.
Που να βρεθεί όμως νερό; Το Αδριάνειο υδραγωγείο που ακόμη και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας τροφοδοτούσε την Αθήνα με το καθαρό νερό του είχε περιπέσει σε αχρηστία. Τα νερά του χρησιμοποιούνταν πλέον για το πότισμα των αμπελώνων, των αγρών και των κτημάτων που απείχαν από την πόλη. Μεγάλα τμήματά του είχαν καταστραφεί και πλακωθεί από πέτρες. Ακόμη και πολλά ίχνη της διαδρομής του είχαν εξαφανιστεί. Αλλά έλειπαν και οι πόροι. Οι δημογέροντες προσπάθησαν να συγκεντρώσουν χρήματα καταφεύγοντας στη φιλοτιμία των Αθηναίων και ζητώντας την οικονομική συνδρομή τους. Αλλά και ο πληθυσμός ήταν οικονομικά κατεστραμμένος και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί.
Έτσι, το 1832 ήταν μία από τις πιο δύσκολες χρονιές για όσους βρέθηκαν στην πόλη της Παλλάδος. Είπαν κυριολεκτικά το «νερό νεράκι». Χρειάστηκε η οικονομική συμβολή του Πρόξενου της Ρωσίας Ι. Παπαρρηγόπουλου για να επισκευαστούν πρόχειρα μερικά από τα παλαιά υδραγωγεία της πόλης και να διορθωθούν μερικές βρύσες για να καλυφθούν οι απολύτως απαραίτητες ανάγκες. Τιμής ένεκεν μία από τις βρύσες αυτές τοποθετήθηκε στο σπίτι του Ι. Παπαρρηγόπουλου που ήταν ένα από τα ωραιότερα της πόλης, στην οδό Κυδαθηναίων, μετά τον Ναό του Σωτήρος. Και εκείνος συνέχισε τις δωρεές του προσφέροντας στην κοινότητα των Αθηνών αρκετή έκταση γης για να δημιουργήσει το πρώτο επίσημο νεκροταφείο της.