Η πολύβουη οδός Πατησίων και τα στέκια της νεολαίας προπολεμικά
Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Τα Πατήσια στα τέλη της δεκαετίας του ’30 είναι πλέον μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά. Στην πλατεία Αγάμων, που «αμιλλάται εις κίνησιν με την πλατείαν Συντάγματος και ας έχη την έκτασιν ενός μέτριου οικοπέδου», συγκεντρώνονταν οι νέοι, ενώ στον κήπο της υπηρέτριες και νταντάδες με παιδάκια. Εκεί «λιγοστά ναυτάκια και φανταράκια στηριζόμενα εις την αδυναμίαν που πάντοτε έδειξε ο κλάδος των ροδαλών νταντάδων προς τας ενόπλους δυνάμεις του έθνους, προσπαθούν να ξεχάσουν τα φαρμάκια που ποτίζει το χακί, με κουβεντούλες…».
Τα πεζοδρόμια ήταν κατειλημμένα από τα τραπεζάκια των ζαχαροπλαστείων του Κανδηλώρου, της «Γκλόριας» και του Ρηγόπουλου, που προσέφεραν κασάτα και χωνευτικό… «βαρύ γλυκόν». Στα καφενεδάκια αντηχούσε βαρύγδουπο το τάβλι και ο ναργιλές «κατησχυμένος από τας τουριστικάς απαγορεύσεις, αλλά πεισματάρης, έχει μεν εγκαταλείψη το πεζοδρόμιο, αποσυρθεί εις τα ενδότερα, αλλά συνεχίζει πάντα τον διακεκομμένο ρόχθο του.»
Ωστόσο, την ώρα λειτουργίας των θερινών κινηματογράφων της οδού Πατησίων, ελαττωνόταν η κίνηση της πλατείας. Μερικοί ήταν: η «Αθήνα» της στάσης Ιθάκης, ο «Έσπερος», το «Λίντο» στο Λυσσιατρείο, τα «Κυβέλεια» και η «Γκλόρια» με κυρίως αστυνομικά φιλμ γεγονός που έκανε «…τους λάτρεις των περιπετειών και της εκ του ασφαλούς επικινδύνου ζωής να συρρέουν εις αυτήν από όλα τα σημεία της πόλεως…».
Άξια λόγου ήταν και τα ζαχαροπλαστεία «Ηραίο» του Μπατιστάνου στην Κολιάτσου και του Μιλάνου στον Άγιο Λουκά. Στα καφενεία των Καραγιάννη, Καλογερόπουλου και Πλεύρη διασκέδαζε η εργατική τάξη. Στην Αλυσίδα, το κέντρο του «Καρποδίνη», που έμεινε γνωστό για την μπίρα του. Και μετέπειτα του Αν. Πολυκαλά «που εδημιούργησε ένας δαιμονισμένος Μεταξουργιώτης» και η «Τέρψις».
Η οδός Πατησίων δεν είχε μόνο τοπικά κέντρα. Χαρακτηριστικότερο θεωρείτο τα «Παναθήναια», το «δροσερώτερο, ανετώτερο, αλλά και ωραιότερο κέντρο…», ενώ «…από αυτό, πάμφηνο δε, δεν υπάρχει στην Αθήνα».