Ανοιξιάτικο γλέντι με παντούφλες και τσόκαρα!

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Όταν έπιανε η Άνοιξη στην Αθήνα, τη δεκαετία του 1930, ο κοσμάκης της Πλάκας, των Πετραλώνων και του Ριζόκαστρου, συνέρρεε εκεί κάθε βράδυ, στα λαϊκά θεατράκια. Με μεγάλη ευχαρίστηση έσπευδε να απολαύσει τις φανταστικές σκηνές και τη φαντασία των υπερ-ρομαντικών συγγραφέων. Ανάμεσα στα γέλια, τις φωνές και τους αλαλαγμούς των χαμινίων, τα τσουγκρίσματα των ποτηριών και το μάσημα των λουκουμιών, αναπτυσσόταν ο έρωτας για το ωραίο! Κάθε νύχτα, αληθινό πανηγύρι, τέλειο γλέντι!
Εκεί οι αβρές και μη υπάρξεις της Πλάκας, των Αγίων Ασωμάτων, του Ψυρρή. Εκεί οι περιπατητές και οι περιπατήτριες. Εκεί, στην πλατεία, πετύχαιναν την επίστρωση του λάρυγγα με ένα λουκούμι στα γύρω καφενεία. Μια ορχήστρα «από παντούφλες και τσόκαρα», όπως έγραφε ο ρεπόρτερ της εποχής, έπαιζε από τις 9 το βράδυ μέχρι τα μεσάνυχτα. Τα παντοφλάκια και τα στραβοπατημένα σκαρπινάκια προκαλούσαν την ίδια συγκίνηση στην ψυχή των κουτσαβάκηδων που ήταν όλοι εκεί. Κάθε «πλαφ» της κεντημένης παντόφλας αντηχούσε στο βάθος της καρδιάς του μόρτη ως τόνος γιαρέ γεμάτος από τεμπελιά και ηδυπάθεια.
Και μόνον όταν η παντόφλα φτερούγιζε, με την επέμβαση του χεριού, στο πρόσωπο του αναιδούς κορτάκια, τότε μόνον εκείνο το «πλαφ» δεν ήταν στροφή, ούτε αμανές, αλλά κρότος ξερός και πεζός που διαλαλούσε στα πλήθη τη χειραφέτηση της Πλακιώτισσας Αθηναίας.
Κρυονέρι, φιστίκια και πασατέμπος. Όλη η πλατεία έμοιαζε με αγορά, παρά με περίπατο. Κοφίνια γεμάτα πορτοκάλια, εκθέματα του Άργους, κανατοφόροι μόρτηδες και πασατέμποροι περιέρχονταν το πλήθος και προκαλούσαν μπερδεύονταν με τα σφυρίγματα και τις φωνές της μορταρίας, τους έρωτες και τις φλογερές συζητήσεις τους αγοραστές. Τα αραπόσταρα και το ούζο με το λουκούμι, μεταξύ λογίων κουτσαβάκηδων περί θεάτρου και καλλιτεχνίας εν γένει…