Πως σώθηκε η λεωφόρος Κηφισιάς

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Η λεωφόρος Κηφισίας ή Κηφισιάς αποτελεί αναμφισβήτητα έναν από τους πλέον εμπορικούς και ακριβούς οδικούς άξονες των Αθηνών και ολόκληρης της χώρας. Ξεκινά από την ακραία 7η Δημοτική Κοινότητα των Αθηνών (Αμπελόκηποι) και εκτείνεται σε δώδεκα χιλιόμετρα για να συνδέσει την πρωτεύουσα με τα προάστιά της, κυρίως την Κηφισιά και το Μαρούσι. Πως όμως διασώθηκε ένας τόσο σημαντικός οδικός άξονας χωρίς να κακοποιηθεί και να αλλοιωθεί με το πέρασμα του χρόνου, όπως συνέβη σε πλήθος άλλων περιπτώσεων; Και πως διαμορφώθηκε ένας δρόμος σε πλάτος ακόμη μεγαλύτερο από εκείνο που είχε ο δρόμος των χρόνων της Τουρκοκρατίας;
Ανάμεσα στις αποφάσεις που πήρε η περίφημη «Επαναστατική Επιτροπή» του 1923 ήταν και μία που απαγόρευε την ανέγερση οικοδομών εκατέρωθεν του δρόμου που οδηγούσε από την Αθήνα στην Κηφισιά! Συγκεκριμένα απαγόρευε την ανέγερση νέων οικοδομών στις περιοχές που βρίσκονταν εκτός των εγκεκριμένων ρυμοτομικών σχεδίων των Αθηνών, του Αμαρουσίου και της Κηφισιάς και σε απόσταση ελάσσονα των είκοσι μέτρων από τον άξονα του δρόμου. Επίσης, για να αποφευχθούν τα περίφημα κόλπα ιδιοκτητών και καταπατητών, οι οποίοι δημιουργούσαν «δικαιώματα» ανεγείροντας φράχτες και περιτοιχίσματα, απαγορεύτηκε προληπτικά κάθε τέτοια ενέργεια σε απόσταση ελάσσονα των δώδεκα μέτρων εκατέρωθεν του άξονα του δρόμου.
Επιπροσθέτως λήφθηκαν ιδιαίτερα μέτρα για την έκδοση οικοδομικών αδειών, αφού απαιτούνταν πλέον να γνωμοδοτεί προσωπικά και να δίνει έγγραφη άδεια ο νομομηχανικός, ο οποίος έπρεπε να γνωμοδοτεί επί τόπου και να χαράσσει τα όρια μέχρι τα οποία έπρεπε να πραγματοποιηθούν εργασίες. Οι απαλλοτριώσεις που ακολούθησαν αλλά και οι κατεδαφίσεις αυθαιρέτων «φρακτών και περιφράξεων» που έγιναν αμέσως μετά την ανέγερσή τους, διέσωσαν έναν από τους σημαντικότερους οδικούς άξονες της Αττικής, τη λεωφόρο Κηφισίας, η οποία ακόμη δεν έχει ιστορηθεί.